Hangisi olursa olsun vücudun en çok kanayan organı, büyük hayalleri olan bir hayatın ölüm nedeni olur.
Yıllarca kanayan yaramız eğitim. Ne yazık ki!..
Maarif teşkilatı itaatkâr köleler yetiştirmek için dizayn edildi. İrfan sadece teşkilatın adıydı. Darbe dönemleriyle millileştirilen (!) eğitim ile 20. yüzyılın makineleşmesine karşı siyah üniformalı piyadelerini hazırlıyordu. Kara bedenleri; beyaz bir yakanın temizliği, iç-dış edilmiş mendil, çatlak parmakların düzgün kesilmiş tırnakları disipline ediyordu. Üniformaların rengiyle gerçekleştirilen mavi ıslahat 90'lı yılların en önemli gelişmesiydi. Sağlam omurgaya sahip talim ile memleket terbiye edilmeye devam ediyordu.
Çok tecrübe biriktirmiş çok yollar geçmiştik. Üniversitelerimiz ilmi olmayan fikri atılımlar gerçekleştiriyor, yakılacak ateşlere odun hazırlıyordu. İzafiyet teorisi sol çıkarımlara ışık tutmalı, atom faşist bölünmelere uğramalı, makinalar sağa dönen çarklarla işlemeli, ilahiyat laik tanrılara ulaşmalıydı. İyi mühendisler, doktorlar, öğretmenler sınavlarını mülkün hâkimlerine vermeli, notunu darağacında almalıydı. Sınav salonuna bir sağdan bir soldan girilmeliydi ki adalet yerini bulsun.
El basar gibi olduk yaramıza…
Şükür!
Rengi rengine uydurulan taytları türbanlarla kapatır olduk, seçmeli derslerimiz zorunlu karmaşa içerisinde veriliyor artık. Panolarımız, koca koca dolaplarımız değerler eğitiminin büyük sorumluğunu taşıyorlar. Birinci sınıfta el yazısı ile gelecekte tek dokunuşla sonsuzluk çizgisine ulaşma gayretlerimiz ikinci sınıfta bağımsızlık bildirgesi yayınlayan harflere tüm imtiyazlarını tanıyor. Liselerimiz, akademik başarı ve duygusal patlamanın reaksiyonunun mükemmel sonuçlarının izlendiği koca laboratuarlar olarak çağdaş dünyaya kusursuz ürünler veriyor. Üniversitelerimizde ileride icra edilecek mesleğin tüm teknik bilgileri şarj ediliyor, hamdolsun!
Geçmişimiz bize çok önemli tecrübeler kazandırdı.
Açığımız yok evraklarımız tastamam duruyor mavi klasörlerde…
Şükür kanayan yaramıza el bastık…
Fakat bu müdahalemize aldanıyoruz galiba…
Zira parmaklarımızın arasından kan hâlâ sızmakta…